Muzeum Książąt Lubomirskich

Główną ideą było stworzenie prostej i skromnej bryły budynku, której wyraz architektoniczny zapewni jednak reprezentacyjny charakter, odpowiedni dla rangi Muzeum Książąt Lubomirskich. Inspiracją dla stworzenia architektury budynku stał się motyw statku stojącego w stoczniowym doku.

Klient Zakład Narodowy im. Ossolińskich
Lokalizacja Plac Uniwersytecki, Wrocław
Powierzchnia 8405 m2
Program muzeum dzieł sztuki
Status konkurs SARP

Stocznia jest miejscem, w którym podobnie jak w muzeum, przede wszystkim dba się o należyte utrzymanie i konserwację obiektów będących pod jej opieką. Dlatego motyw ten znalazł swoje odzwierciedlenie zarówno w strukturze budynku jak i w kompozycji elewacji, stanowiącej jej odbicie. Lekkie szklane ściany, odbijające zabytkowe otoczenie, kontrastują z monumentalnymi, pełnymi fragmentami elewacji, wykonanymi z cegły rozbiórkowej lub barwionego betonu.

Odra, bez której nie potrafimy wyobrazić sobie Wrocławia, przez wiele stuleci stanowiła źródło utrzymania wielu jego mieszkańców. Rozwijana od początku istnienia grodu infrastruktura rzeczna, stanowi dziś największy tego typu system w Polsce i jeden z największych w Europie. Niezliczona ilość mostów i kładek (ponad 130), liczne doki, magazyny portowe, młyny i stocznie. Każdy, kto choć raz płynął Odrą lub jednym z jej dopływów, z pewnością doceni skomplikowany system jazów i śluz.

Budynek podzielony został na dwie strefy funkcjonalne oddzielone od siebie wysokim atrium. W sercu obiektu ulokowany został „skarbiec”, w którym zgrupowano pomieszczenia nie przeznaczone na stały pobyt ludzi (m.in. zbiory, wystawy, audytorium) i wymagające szczególnej ochrony (temperatura, wilgotność, bezpieczeństwo). W drugiej strefie zlokalizowanej wokół „skarbca”, zgromadzono wszystkie pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi oraz przestrzenie wymagające dostępu światła dziennego (m.in. czytelnia, sale warsztatowe, działy muzeum).

Forma zewnętrzna muzeum wynika z jego wewnętrznej funkcji. Szklane fragmenty elewacji stanowią odbicie otwartego planu przestrzeni otaczających zbiory, natomiast pełne ściany odkrywają przed miastem główną, muzealną funkcję budynku nawiązując materiałem do najlepszych tradycji Wrocławia i ulicy Szewskiej. Dzięki takiemu podziałowi przestrzenie pracy są przestronne i dobrze doświetlone, zbiory muzealne odpowiednio chronione, a komunikacja w budynku prosta i czytelna.